Dit jaar maakte ik (Maarten) mijn eerste oudejaarsconference. Het plan was de voorstelling te spelen in huiskamers, theaters en bij bedrijven. Dat was het plan. Uiteindelijk heb ik de voorstelling op film opgenomen in een leeg theater met als enige publiek mijn co-schrijver, regisseur en cameraman. Die het al 5 keer hadden gezien en vooral druk waren met hun eigen werk. Heel vreemd, stond ik dus eigenlijk alleen voor mezelf te spelen. Normaal krijg ik door de zaal adrenaline, kan ik mijn timing aanpassen op de mensen en ontstaat er interactie tussen mij en mijn publiek: We hebben elkaar nodig.

Gelukkig komt er een vriend langs en kan ik de voorstelling aan hem vertellen, naar hem spelen. Gelijk voelt het alsof ik mijn tekst weer voor het eerst vertel! De grappen werken, hij moet lachen en ik kan mijn spel op hem afstemmen. Oké, dan is het opgenomen, maar dan zit er nauwelijks lach onder de voorstelling. Ik begreep ineens waarom sitcoms een lachband onder de scènes draaien. Lachen is toch een sociaal iets, je lacht omdat mensen om je heen lachen. Thuis in je eentje iets kijken in doodse stilte zet niet bepaald aan tot schateren.

Hop, avond erop een opname afgespeeld met live publiek en hun lach opgenomen. Om sommige grappen moeten mensen heel hard lachen, in het theater zou ik dan even wachten voor ik mijn volgende grap vertel. Mee golven op de lach. Nu zie ik mezelf op beeld gewoon doorpraten. Ik heb gegokt waar ik ongeveer een stilte moest laten vallen en getimed op 1 iemand. Blijkt heel anders met 10 personen die lachen en elkaar aansteken. Qua lach hé mensen, qua lach!

Maarten voor een lege zaal

Maarten voor een lege zaal (Foto door Marc Slings)

Met een online presentatie gebeurt eigenlijk hetzelfde.

Wat een fysieke presentatie ‘live’ maakt is onder andere het contact, de interactie die je hebt met je publiek. Door je zinnen echt te richten naar mensen, voel je aan of je sneller of langzamer moet gaan. Of je zinnen aankomen. Het spannend en interessant of grappig genoeg is, of je juist meer dynamiek aan moet brengen.

Online krijg je veel minder signalen. Dus moet je jezelf meer opdrachten geven om er in ieder geval dynamiek in te houden. Of je inbeelden dat je het tegen mensen hebt.

Zo kunnen wij ons voorstellen dat Mark Rutte zich een recalcitrante puber inbeeldt op het moment dat hij het land toespreekt. Zijn dynamiek kleurt duidelijk naar dit beeld.

Live kan je afstemmen op je publiek. Afstemmen is in feite reageren op ‘wat er aan de hand is.’ Wat is er aan de hand? De mensen in je publiek en de ruimte waarin je staat. Het maakt uit of je in een kleine of grote zaal staat, op een podium of achter een bureau, 200 betalende bezoekers in je publiek of je beste vriend. Afstemmen op die ruimte en dat publiek is dus niets meer dan reageren en keuzes maken op basis van die ruimte en dat publiek.

Kijk iemand aan. Doe een bewust loopje van links naar rechts. Als zij klappen en lachen, geef je ze even die ruimte. Sta je al een kwartier recht voor een iemand op de eerste rij, verplaats eens naar het midden van je podium.

En hoe meer van deze keuzes -van dit afstemmen- je ter plekke maakt, hoe meer live de ervaring voelt. Hier&Nu zeggen ze in het theater. En laten we eerlijk zijn, als je afstemt dan moet je die keuzes wel in het hier&nu maken, je weet van tevoren namelijk niet wat je publiek gaat doen.

Keuzes in het hier&nu maken is online een stuk moeilijker.

We zijn ons hele leven getraind op sociale interactie: Lichaamstaal interpreteren, mimiek zien, dingen aanvoelen bij iemand via spiegelneuronen.

Opvallend hoeveel er wegvalt en hoe belangrijk het is om live in dezelfde ruimte te zijn. Dat hebben we allemaal gevoeld en ik ook.

Ik mis het. Wij missen het. De live trainingen zijn stuk voor stuk een feest omdat je mensen 3D ervaart in plaats van 2D. We zijn absoluut verrast hoeveel er online kan en tegelijk blijft de magie van samen iets ervaren, in dezelfde ruimte zijn, de live-ervaring onvervangbaar.

Wij missen het.

De prachtige verhalen van de mensen die we trainen en gaan trainen te kunnen voelen en ervaren. Met anderen te mogen lachen, samen geïnspireerd te raken. Op dezelfde momenten onze adem in te houden omdat iets spannend is en tegelijk ontroerd raken.

Uiteindelijk ben ik enorm trots op de oudejaarsconference die op beeld staat en we hebben als klap op de vuurpijl ook nog een hoop geld opgehaald voor het goede doel.
Voor 2021 maken we er hopelijk een waar jullie weer bij kunnen zijn, en dat is prima. Viva Hollandia.

 

Wil je leren hoe je om kunt gaan met de ongemakken van online presenteren? Neem contact met ons op of stuur ons een berichtje/reactie.