Ja, je moest vast wel eens presenteren en heb je ‘wat belangrijke gesprekken’ geoefend in dat ene vak, maar het staat niet in verhouding tot wat er nu van je verwacht wordt.

Je merkt; ‘ik heb veel geleerd tijdens mijn studie, ik weet hartstikke veel over de inhoud van m’n vak. Maar hoe ik dat team moet leiden waarin iedereen 20 jaar ouder is dan ik? Geen idee! Hoe ik m’n stijl aan moet passen op al die verschillende mensen (hoge managers, klanten, je eigen team) waar ik tegen moet spreken? Nooit iets over geleerd.’

Presentaties en meetings voorbereiden kost te veel tijd, je komt (met name voor spannender publiek) niet over zoals je wilt overkomen en voelt dat je inhoud ten koste gaat van je vorm.

Je hebt al die twaalf-in-een-dozijn-presentatiecursus gevolgd bij een van de grote trainingsbureaus waar je met veel te veel mensen in een groep staat, iedereen een paar minuten werkelijk aan bod komt en je dingen leert als:

‘Ben je gespannen? Ontspan!’ Ja, dat wist je al, daarvoor volg je nou juist deze training.

Sta stevig voor een zekere houding. Scan je publiek. Allemaal tips die én niet kloppen én waar jij persoonlijk weinig aan hebt. Ze zijn inwisselbaar en daarvoor voor jou niet relevant.

Je hebt ook tips gevraagd aan jouw leidinggevende. Die zei best wat dingen waar je wat aan had, maar vooral dingen waar hij/zij/hen zelf veel aan had gehad.

Kortom, je hebt niet goed genoeg leren spreken en afstemmen, waardoor je niet de leider kan laten zien die je wilt zijn. Die weet wat te zeggen en hoe dat te doen. En makkelijk afstemt op verschillende luisteraars.

‘Goede sprekers en leiders worden gewoon zo geboren, Obama die kan dat gewoon, zo goed spreken, die heeft dat charisma.’

Nee. Ook goede leiders hebben keihard gewerkt aan hun spreken. En daardoor kunnen ze invloed uitoefenen op hoe ze overkomen. Omdat ze weten wat ze doen en hoe ze zichzelf kunnen bijsturen. Omdat ze het gereedschap (de spreektechnieken) hebben om dat te doen.

Bijvoorbeeld het gebruik van stiltes. Een stilte komt enorm indrukwekkend over als een leider er volledig voor kiest. Er geen commentaar op heeft, zelf oke mee is. Als je een stilte ziet als een gebrek aan woorden, zal je publiek dit ook zo ervaren. Maar als jij kiest voor een stilte ziet je publiek een leider die weet wat hij/zij/x doet. En we weten uit de topsport, kijken naar iemand die weet wat ie doet, bij wie het vanzelf lijkt te gaan is een genot.