“Ik heb een aantal haantjes op mijn werk en ik word daar onzeker van als ik moet presenteren.” Voor mij stond een intelligente vrouw die, gezien de inhoud van haar presentatie, wist waar ze het over had op werkgebied. Ze lieten haar niet uitpraten, dat was het probleem. Of ze keken weg als ze aan het presenteren was. 

Ik hoorde haar aan en merkte hoe mijn vrouw-zijn door mijn professionele trainersbubbel heen prikte. Ik voelde me, ondanks mezelf, ongemakkelijk. Ik ken dit, dacht ik. Toen ik op de theateracademie zat viel het mij op dat naar mijn feedback vaak minder goed geluisterd werd, terwijl ik een mannelijke klasgenoot had die soms letterlijk herhaalde wat ik had gezegd en daar alle lof voor kreeg. Ik bestudeerde wat hij deed. Een lage stem, langzamer praten en een stevige houding. Ik besloot zijn gedrag te kopiëren en het werkte. Terwijl mijn klasgenoten en docent mij serieuzer namen nu ik niet meer als mezelf sprak, wist ik niet of ik daar nou blij of verdrietig om moest zijn. Het bracht me hetzelfde ongemak als ik nu in de trainersruimte ervaarde. En waar ik het liefst van weg wilde lopen. 

Luister dan

Kijk, ik heb er nooit hard voor gewerkt om een vrouw te zijn. Ik was het bij geboorte en het paste me, dus ik bleef het. Op het moment dat ik iets aan het doen ben waar ik wél hard voor heb gewerkt, zoals een presentatie of feedback geven, optreden of regisseren, is het frustrerend om te bedenken dat ik misschien minder serieus genomen word vanwege dat ding wat ik nou eenmaal bén. Want wat voor wereld blijft er over als ik tot me door laat dringen dat mijn gender in de weg staat om überhaupt naar geluisterd te worden? Met mijn ambitieuze aard en gevoeligheid voor onrecht kan ik dan net zo goed meteen een gat in de tuin graven en erin gaan liggen. 

Verliezen

Daarom wilde ik opstaan, mezelf excuseren, weglopen van het ongemak en niet meer terugkomen naar de trainingsruimte. Maar sommige verlangens zijn er om te negeren. Ik zei dat ik het rot voor haar vond dat ze op deze manier behandeld werd op haar werk, dat ze dat misschien eens zou moeten aansnijden en dat we nu met de technieken aan de slag zouden gaan om haar de regie bij zichzelf te laten houden tijdens het spreken. Dat is namelijk het hele ding. Je verliest jezelf. Je verliest je zelfvertrouwen in de wegglijdende blikken en brute interrupties. Je adem schiet omhoog, je begint te stotteren of ratelt er juist doorheen, wilt jezelf excuseren, weglopen en nooit meer terugkomen. Je ploft na je presentatie achter je bureau, weet dat het niet goed is gegaan en begint te denken dat ze misschien wel gelijk hebben om je niet serieus te nemen. Je verliest jezelf. 

Aandacht

Ik heb die middag met haar gewerkt aan manieren om bij zichzelf te blijven tijdens het presenteren. Ik leerde haar technieken om haar stem onder controle te houden, niet omhoog te schieten in ademhaling. Pauzes te gebruiken om om rust en autoriteit uit te stralen en heldere punten te zetten om stellig te spreken. We simuleerden een vergadering, waarin de anderen en ik haar collega’s speelden die wegkeken en interrumpeerden. Het was gruwelijk om te doen, maar ze bleef staan. Ze dwong de aandacht af, bleef die afdwingen en ze kreeg hem. Ik was trots op haar en bedacht dat het voor velen misschien niet veel moeite kost om een vrouw te worden, 

Maar het fucking hard werken is om er eentje te zijn. 

 

Geschreven door PresentU trainer: Maya van As